De vereniging ziet dat de beleidsvrijheid van de afzonderlijke gemeenten de behandeling van kinderen en jeugdigen door psychiaters in de weg staat:
Gemeente ga niet op de stoel van de arts zitten!
Gemeenten komen onterecht op de stoel van de arts terecht, omdat zij onder de jeugdwet een dubbelrol hebben gekregen: ze nemen het besluit over doorverwijzingen én over het budget voor alle jeugdzorg.
Postcodezorg
Hoe lang een kind moet wachten op behandeling, wordt bepaald door waar het kind woont.
Respecteren afspraken privacy
Niet alle gemeenten respecteren de bestaande regels en afspraken omtrent de uitwisseling van medische gegevens met lokale wijkteams. Soms worden ouders onder druk gezet om aan wijkteams informatie over hun kind te verschaffen, terwijl ze daar wettelijk niet toe verplicht zijn. Dit schaadt de vertrouwensrelatie tussen de psychiater, zijn patiënt en de ouders en beïnvloedt daarmee de uitkomst van de behandeling.
Administratieve lasten
De administratieve en verantwoordingslasten zijn exponentieel toegenomen doordat 393 verschillende gemeenten eigen regels hanteren rond inkoop, verantwoording, facturering en controle van de geleverde zorg. Een vrijgevestigde kinder- en jeugdpsychiater heeft gemiddeld met dertig verschillende gemeenten te maken. Jaarlijks wordt hierdoor naar schatting 18 miljoen euro extra besteed aan administratie. Geld dat bedoeld is voor onze patiëntenzorg.
De NVvP vindt het, gezien de lange wachtlijsten, verbijsterend dat in 2015 371 gemeenten geld overhielden van het budget dat ze van het rijk kregen voor maatschappelijke ondersteuning en jeugdzorg. Met spoed moeten er eenduidige en landelijke afspraken komen over de toegang tot de kinder- en jeugdpsychiatrie, de minimale kwaliteit van de geleverde zorg en de afname van administratieve lasten. De vereniging pleit verder voor een passende financiering van de kinder- en jeugdpsychiatrie. Wat de NVvP betreft is de Zorgverzekeringswet daarvoor de beste plek.